http://ozgur-yalcin.tr.gg


Balıkçı kayıkları geçiyor

Kürekten kopma bir kıymık

Batıyor yüreğime

Acıtıyor...

Seni içimde yeniden,

Yine...

Dizlerinin üstüne,

Diz çökmüş,gözlerim...

Düşüp yuvarlanan vadilerden,

Denize karışıyorsun

Delice...

Bense...

Unutulmuşluğun derinlerinde.

Gökyüzü mavi değil,

Bıraktığın gün gibi

GRİ...

Bulutlar,

İnanca rağmen,

Yitip gidenlerin

Dokunuşuyla uyanmakta.

Hayalini ıslatıyor,

Sisli denizin nemi.

Mahpus anılarım

Boş eşiğe düşerken,

Damağımdaki acı ise

Yuvarlandığım...

Hasretin basamaklarında.

Ruhumu kaplayan sessizlik şimdi,

Yeni bir acı kılığında.

Perdelerin arasından sızan

Sokak lambalarının ışığı,

Karanlık,

ve

Asık suratlı mabilyalar...

senden arta kalan.

Biraz ötemde

Ayın ışığıyla parlayan,

Kırmızı kristal,

Seni resmeden kadehler.

Eli yüzü düzgün oturan,

Bıraktığın boş koltukda hayaller.

Ruhum kıvranıyor,

Bulanık ve yorgun

Ellerim çırpınırcasına arıyor,

Huzurla salınan,

Altın sarısı başakları.

Sonsuzluğa uzanan şevkat ovalarını.

Git gide alışıyor gözlerim karanlığa,

Sonra git gide büyüyen,

Boyutları değişen ulaşılmazlığa.

Gözlerim cama vuran rüzgarların ıslığında.

Benden ayrı aklından geçenlere kırıldım.

Yaşadıklarıma...

Yaptıklarıma...

Yapamadıklarıma..

Dantelli perdeler arkasından baktım.

Gün ışığı en güçlü zehrini akıtırken
,
Ay ışığını ruhumda kanayan yara ile karşıladım.

Sayısız yankılarla çatladı duvarlar,

Göz bebeklerimin kuytusundaki,

Merhamet zincirlerini boşalttım.

Yoksun

Koltuk boş,

Sensizliği belirleyenin
,
Beklenmeyenler olduğunu anladım